Historia i opis rasy Po skończeniu drugiej wojny światowej pogłowie psów użytkowych tak znacznie się zmniejszyło, że zaczęło brakować ich do ochrony obiektów o znaczeniu strategicznym i wojskowym. Centralny Ośrodek szkolenia i hodowli psówdla wojska wydał rozkaz od władzy - wyhodować pogłowie psów stróżujących, które można by użytkować w skrajnie różnych warunkach klimatycznych. Zasadniczy nacisk położono na rasy zadowalakące wymogi sektora wojskowego. Wiadomo było, że oprócz owczarka niemieckiego nie było w tym czasie w Rosji żadnej innej rasy, która spełniałaby wymogi sektora wojskowego. O tym pisał dowódca Centralnej Szkoły Gen. Miedewidz. Rasy jak Airedale, Colie, Boksery, Dobermany okazały się nieprzydatne dla wojska. Wojsko potrzebowało psów mocnych odpornych na skrajnie różne warunki atmosferyczne. Dodatkowo psy te powinny charakteryzować się instynktem bezwzględnego stróżowania i obrony, być posłuszne a zarazem nie przywiązywać się zbytnio do przewodnika. Miczurinowskie próby profesora Juliana nad krzyżowaniem Łajki i Owczarka Niemieckiego nie dały zadawalających rezultatów w pierwszych pokoleniach co przekreśliło wykonane prace. Jednak doświadczenia te uzmysłowiły konieczność wykorzystywania wielu ras w różnych kombinacjach. Postanowiono więc przeprowadzić te prace na większej ilości ras i nieograniczonym pogłowiu. W tym celu z okupowanych ternów Niemiec zaczęto zwozić rasy mało popularne a nawet nieznane z Z.S.R.R. - Nowofynlandy, Roteweilery, Sznaucery i inne. Cały transport psów został przewieziony do wsi Wieszniaki (okrąg Moskiewski), gdzie w tym czasie znajdowała się Centralna Szkoła Hodowli i Szkolenia Psów. Jednak rozmnażaniem sprowadzanych ras nie można było się zająć ponieważ w większości były to pojedyncze egzemplarze. Dlatego prace hodowlane prowadzone w tym czasie można nazwać marginalnymi, mającymi na celu nie wyhodowanie nowej rasy jako takiej, ale dużych posłusznych i złych (nieufnych w stosunku do obcych) stróżujących psów. Eksperymenty Centralnej Szkoły nie zawsze były udane ani nie miały określonego celu (przecież przede wszystkim miały dostarczyć psów dla wojska). Wiele ras w krzyżówkach nie sprawdziło się. Np. Brodaty Gończy - mieszaniec rosyjskiej gończej i Airedala czy Moskiewski Wodołaz - krzyżówka Kaukazkiego owczarka, Nowofunlanda i Doga. Przy masowym i chaotycznym krzyżowaniu międzyrasowym (metyzacja krzyżówki dwóch ras), stwierdzono, że jedynie sznaucer Roy przy kryciu suk różnych ras: Rotweyler, Airedale, Jużaki, Nowofunlandami i innymi, zawsze dawał duże czarne psy z obfitym włosem na głowie i nogach. Generał Medwiedz zwrócił uwagę na ten fenomen i nakazał poprowadzić prace w tym kierunku. Ten moment był przełomowy. Można powiedzieć, że był to pierwszy dobry krok w kierunku na długiej drodze, aż do naszych czasów. Przy stworzeniu tej rasy (pisał gen. Medwiediew) na drodze złożonego międzyrasowego krzyżowania, używana była praktyka i metodologia zastosowania w hipologii do wyhodowania np. Kłusaka Orłowskiego, czy w późniejszych czasach Budiomowskiej rasy koni w Z.S.R.R., a także stworzenie estońskiej gończej. Dzisiaj nie da się określić na pewno, które z tych ras złożyły się na obraz dzisiejszego Czernysza, ale napewno opierano się na Sznaucerze Olbrzymie imieniem ROY, na pewno też, używano domieszki Rottweilerów, mieszańcowanych z gończymi, dobermanów, moskiewskich wodołazów i airedale'ów. Gdybyśmy zajrzeli do starych rodowodów dawnych czarnych terierów, to w nich, ku zdziwieniu można znaleźćprzedstawicieli nieoczekiwanych ras rosyjsko-europejskich i zachodnich łajek, jużaki mieszane z pudlami olbrzymami itd. Na dzień dzisiejszy pogłowie Czarnych Terierów oczyściło się z tych przypadkowych kombinacji genetycznych. Tak jak kiedyś potomkowie tych czystych ras podczas selekcji wystawowej i użytkowej. W pierwszychpokoleniach zróżnicowanie w typie było tak ogromne, że nazwać je rasą nie było można. Tym bardziej, że dzisiaj okazało się, iż historia zawiera wiele białych plam. Jednym z zarzutów było to, że od hodowli używano egzemplarza nieczystej rasy (szczególnie w rasach, które przestano używać w hodowli); Drugi to że używajac materiał, który był pod ręką, wprowadzono do hodowli rasy nieodpowiadające wyobrażeniom psa stróżująco-obronnego, na dodatek z wadami ex-terieru, a co gorsze z niepełnym uzębieniem, wadami zgryzu. Potrzeba chwili były psy służbowe a nie wystawowe. Z tego tytułu pojawił się imperaktyw kategorycznej selekcji i dlatego potomkowie egzemplarzy z wadami zostali wyłączeni z dalszej hodowli. W 1955 roku potomkowie pierszej i drugiej generacji po raz pierwszy zostali pokazani na Wszechzwiązkowej wystawie Gospodarczej w pawilonie Centralnej Szkoły Wojskowej. Wystawa miała charakter stałej (od wiosny do jesieni) ekspozycji kynologicznej. Pokazywały się tam rasy hodowlane i nowe, nie tylko Czerwona Gwiazda, ale i prywatnekluby psów użytkowych eksponowały swoje psy. Tym bardziej, bo od 1950 roku Centralna Szkoła rozpoczęła współpracę z hodowlami zgrupowanymi w klubach psów użytkowych. Kluby te, w ramach współpracy za symboliczną sume otrzymywały wysokiej klasy szczenięta. Na tej współpracy zyskiwały obie strony. W latach 1955-1956 pierwsze czarne teriery pojawiły sie w Klubach Moskwy, Leningradu, Swierdłowska. Prace nad doskonaleniem równolegle z Czerwoną Gwiazdą ruszyły w klubach. Pierwszymi propagatorami rasy w Moskwie , byli M.K. Anochina, przedstawiciel Moskiewskiego Miejskiego Klubu Sekcji Teriera Rosyjskiego, G.D. Danilina, H.B. Szarapowa i S.J. Chołomiański. Ludzie ci do dnia dzisiejszego nie zmienili rasy. w 1957 roku na Krajowej Wystawie PS psów słóżbowych i myśliwskich były 43 Czarne Teriery. Rasę uznano za perspektywiczną, zwróciła na siebie uwagę licznej rzeszy hodowców. Wielka rzesza hodowców należących do klubów znacząco wpłynęła na usprawnienia selekcji w kierunku zmiany budowy włosa. W 1958 roku w książce "Sposoby Tresury i Przysposobienia Wojskowego Psów" opublikowano pierwszy wzorzec grupy "Czarny Terier Rosyjski". To był pierwszy sygnał dla specjalistów na rzecz ujednolicenia grupy rasowej. Pod dowództwem kynologów Centralnej Szkoły A.P. Mazowiera i W.P. Szejnina szkolono na ringach sędziów. W tym miejscu należy zaznaczyć, że kierunki selekcji w Klubach i Centralnej Szkole różniły się zasadniczo. Centralna Szkoła kładła nacisk na czysto użytkowe walory charakteru i niekłopotliwą w utrzymaniu szorstką szatę. Hodowcy w klubach oprócz charakteru zwracali uwage na piękna szatę wymagającą strzyżenia, ale pozwalającą na "zrobienie" psa jeszcze piękniejszym. W początkach 1970 w Leningradzie został opracowany wzorzec strzyżenia, który z małymi zmianami obowiązuje do dziś. Po tym jak Czerwona Gwiazda (Centralna Szkoła) straciła swoją wiodącą rolę na Czarnego Teriera, kluby selekcjonowały pogłowie w kierunku pięknego długowłosego psa. Chociaż ceniono ze względu na charakter i użytkownosć na równi szorstkowłose i długowłose psy, to w końcu walory wystawowe długowłosych zwyciężyły. Natomiast wątpliwe jest, by wrócono do psów szorstkowłosych i kolorowych, jako odrębnie hodowanych. Sporadycznie pojawiające sie jako takie sa po prostu eliminowane z hodowli. W końcu 1970 roku zarejestrowano w hodowlach ponad 800 miotów i 4000 osobników, odpowiadających standardom. Jednak mimo wszystko nie określono ich jako "rasa", a jedynie grupa rasowa. W tym czasie psy w Leningradzie i Wyborga trafiły do Finlandii i bardzo szybko rozprzestrzeniły się w Europie. Fińskie gazety podały wzorzec rasy i opisały walory użytkowe. Określenie "Czarna Perła Rosyjskiej Kynologii" zaistniała w prasie Fińskiej. W 1981 roku w Rosjii uznano Czarnego Teriera za rasę. Standard zatwierdzono 13 maja 1981 roku rozporządzeniem Ministra Rolnictwa Nr 19. W 1984 roku na Światowej Wystawie w Meksyku rasa została uznana i przyjęto standard. Wpisano ją do FCI, jako Czarny Terier Rosyjski pod Nr 327. W 1993 roku Federacja Psów Użytkowych znowelizowała standard rasy na bardziej korespondujący z typem współczesnego Czarnego Teriera. Od 1966 roku zatwierdzony przez R.KF. i Ministerstwo Rolnictwa, obowiązuje w Rosji. Przez wiele pokoleń użytkowania jako psa służbowego wyeliminowano z rasy egzemplarze nie współpracującez człowiekiem w specyficznych warunkach wojskowej służby, co zostało mu do dziś, chociaż obecnie jest psem rodzinnym, wystawowym, pełnym ekspresji i piękna zwierzęciem do wygrywania bisów. Rosyjskiej kynologii udało się stworzyć rasę łączącą najlepsze cechy psychiczne swych przodków z pięknym ex-terierem. Dlatego wszystkie mrożące krew w żyłach mroczne historie opowiadane w celach komercyjnych: Pies KGB - czworonożne monstrum na rozkaz Berji do polowania na ludzi sa niczym nie uprawnione. w 2000 roku w księgach rodowych Rosji, było zarejestrowanych 20000 psów. Pierwsze zwycięstwo świata Brno 1994 r. Rozal Rad właściciel Abreszczina. w 1995 r. (Bruksela) w rasie zdobyło Ole Kasandra Lajk wł. Worobiewa, a córa Kasandry wygrała BIS Juniorów. w 1966 r. Budapeszt Zw. Św. Bent-Anat Barbi wł. Korotkowa, a grupa z "Dar-Ros" prowadząca Korotkowa wygrała konkurencję "grupa hodowlana". Wśród zwycięzców świata i Europy mamy takie psy jak: - Bart Barbi z Bromicz (Załotowo) - Trzykrotny Zwycięzca Świata Kris (Iwaniuk) - Jasne Sołszyszko z Ruskoj Dynastii W początkach hodowli w Centralnej Szkole w trakcie krzyżowania międzyrasowych stwierdzono, że przy kryciu Raxem (sznaucer olbrzym) suk: airedelteriera, rottweilera i moskiewskiego wodołaza (dog + nowofunland + owczarek kaukaski) otrzymano osobniki czarne z obfita półdługą sierścią, ale różne w typie i różniącą sie budową anatomiczną. W tym przypadku specjaliści liczyli, że wyjściowo mała ilość matek w potomstwie będzie prowadziła do zbyt wysokiego stopnia ibredu (co może obnizyć uzyskaną w wyniku krzyżowania międzyrasowego wielkość, mocną budowę i inne parametry jakościowe, pożądane u psów użytkowych). Żeby ograniczyc kojarzenie w bliskim pokrewieństwie niekorzystne na tym etapie, hodowla zaczęła w tym czasie tworzyć nowe grupy niekrewniacze używając jako reproduktorów rottweilerów, moskiewskich wodołazów i suk wielu innych ras,a takż ecórek Roya otrzymanych w rozlicznych połączeniach. W następnym etapie prac nad grupą rasową dla umocnienia pożądanych cech przyjęto inbredy głównie na założyciela grupy rasowej Roya. Na tym etapie niemożliwe było prowadzenie prac ukierunkowanych na stworzenie grup rodzinnych kiedy używano suk różnych ras. Chociaż już wtedy istniała grupa, w której w większym lub mniejszym stopniu, ale zaznaczył się udział Roya. W latach 70-tych tworzy sie dostatecznie skonsolidowana rasowa baza. Centralna Szkołajak i Kluby wykrystalizowały dostatecznie silne grupy i rody. Powstaje modelowe jądro rasy i zaczyna sie ostra selekcja reproduktorów ze wzglęgu na ex-terier, przydatność roboczą i jakość potomstwa (genotyp). Przez zastosowanie hodowli w pokrewiećstwie zaczęły wyodrębniać się genetycznie zróżnicowane Grupy i Linie. W rezultacie wysokiego inbredu rodziły się mioty różne pod względem rodzaju i długości włosa. Powtarzał sie cęgowy zgryc Roya, przodozgryc Azarta i Dasso. Ujawniły sie różnice morfologiczne samców tworzących rasę, a także różnice w budowie głowy przenoszone na potomstwo. Pojawiły sie szczenięta czarne podpalane, czaprakowe, płowe, czarne z białym znaczeniem na piersi, podbrzuszu i łapach. było to uwarunkowane tym, że w początkowym etapie pracy z grupą rasową używano psów w tym kolorze. Wszystkie osobniki nieodpowiadające standardowi były eliminowane. Obecnie osobniki gładkowłose i z brakiem w uzębieniu są rzadkością. Do hodowli używano tylko osobniki z predyspozycjami do przekazywania na potomstwo pożądanych cech zarówno w ex-terierze jak i użytkowej. Przyjrzyjmy sie liniom, które zostawiły ślad lubznacząco umocniły cechy rasowe. Sznaucer Olbrzym Roya i airedelterierki Coty (Billa Askarnia* Teff) otrzymano suki: Chyża 61cm w kłębie, format wpisany w kwadrat, dobrze owłosiona z prawidłowo ustawionymi nogami, Xtora bardzo blisko w typie do Chyżej oraz samiec Majtar - twórca dużej grupy. Od Majtara i suki Wisznia otrzymanej w inbredzie II/III na Roya (ojciec Czart matka Moskiewski Wodołaz Hanka) dwa samce Gaj (wł. Niklubina), po którym otrzymano tak wybitnego reproduktora jak Tom (wł. Czerw.) Tom, Był ojcem Tumana, Topaza i Dżoja (wł. Kapuchin) oraz szeroko używanego w rasie championa Dik. W dalszych pokoleniach używano potomków Dika-Ckif (wł. Sirotin), Tiszka (wł. Popow), Atos (wł. Obmowski), Bud (wł. Matusin(, ale w inbredach na Dika ujawnił się rozszczep w typiewłosa. Kontynuatorami grupy Hajtara był też Lord (wł. Karczakow). Po tej grupie utworzyła się linia Grej. Lar wnuk Atosa (wł. Czerw Gw). Poprzez jego synów Majkala (wł. Romanowa), Ilfa (wł. Czyżyk) i Bima (wł. Czerwony Gw). Czarne Teriery należące do tej linii to psy nieduże, mające gruby kościec, mocne o prawidłowych proporcjach, ale wśród nich trafiaja sie egzemplarze z kiękką burą sierścią i białymi znaczeniami. Sznaucer Olbrzym i moskiewski wodołaz. Roy z sukami Moskiewski Wodołaz dał córki Czołka i Arbita (Łojny), Ołtawa (od Tizy), Ata, Cziba i samce Aułi Czubaryk (Ufy). Założycielem grupy został Czubaryk. jego potomek Karaj (wł. Antifeew) syn Hajta zinbedowany na Roya i Ufte dał całą plejadę potomków takich jak Oksaj (wł. Chustalkow), Monster Dzymi Sef (wł. Fiedulentowa). Grupa Irtysza na dzień dzisiejszy jest w liniach Ałtaja, Erhanda, Babaja, które z kolei dały wielką ilość znaczących założycieli linii. Pośród nich Erkaj Anczar Ergasz Bell, Miszel Bell, Emir Bell w Moskwie. Aramis Dzis i Blek na Ukrainie. Daniłło na Uralu. Każdy z nich ma swoich następców w ich mnogości Wikientijwejs We Filip Wejs, Emir Racv (synowi Erhana). Frank Giwis, Teddi Dejaw (syn Ergasza Bell). Żaliła - Czarli, Dżerodd - Szev (synowie Aramis Dzis) i wielkiej ilośći. Synowie Miszel Bell Ergan Bers, Bass - Barbi Maj - Cezar, Label i inne. Psy tycg linii różne w typie, kalibrze kości, jakości sierści, w zachowaniu prowadzeniu - zrównoważone. Bardzo wysokie, mają niedostatecznie wyoblone żebra, wąską klatkę piersiową, karpiowaty grzbiet i często odpowiadają tpowi teriera co jest niepożądane, bo przecież Czarny Terier z racji swego pochodzenia i konstrukcji nie jest terierem. Od 1994 roku rasa została przeniesiona z gr. III F.C.I do II. Oprócz tego w tej grupie psów trafiają się psy z tyłozgryzem, ale w całościpogłowia odznaczają się mocnym kośćcem, dobrym aparatem ruchowym i efektowną sierścią o dobrej strukturze. Bywa że szczeniaki w wieku 3-4 miesięcy jaśnieją, pojawia się siwizna, ale nie należy się tego obawiać po strzyżeniu znika ona i nie pojawia się. Inne połączenia. W latach 60-tych do hodowli Cz. Gw. z DDR przywieziono 2 samce. Sznaucera Olbrzyma, bracia z jednego miotu Dask i Diter von Arenhenschlucht synowie Zw DDR Ajaksa von Klata. Diter miał nieprawidłowy zgryz i jednostronne wnętrostwo, z jego potomków w rozrodzie zostały 2 córki Gajda i Gera (wł. Władimirow) od Daska wywodzą się 2 reproduktory Dżąga (Odincowa) i Rokx (wł. Nikołajew). Potomkowie tych psów trafiaja sie do dzisiaj. Po latach 70-tych trafiały się i inne przypadki używania reproduktorów innych ras. W miotach Czarnych Terierów od czasu do czasu rodziły się psy gładkowłose, czarne podpalane. One z kolei dawały psy czarne i długowłose. Psy te było włączane do rozrodu w grupie rasowej. W latach 70 rodziły się mioty: od Kuczma ( wnuka Demona, potomka Rottvejlera Beno) i czystej krwi suki Sznaucer Olbrzym Anni Von Raczkze. Od Gatnara v Burker Park czystej rasy sznaucera Olbrzyma i suki Kama z inbredowanej na rottveilera. Imiona psów urodzonych z tych związków i teraz można spotkać w rodowodach Czarnych Terierów. Samce z tych związków były rzadko używane w hodowli. Suki natomiast wniosły znaczący wpływ na rasę. Tworzenie nie-krewniaczych linii w połączeniu z budowaniem jakości samców - reproduktorów, psy rasy rottveiler i Moskiewski Wodołaz okazało się bez perspektyw. Ich potomkowie stopniowo byli wycofywani z rozrodu. Tym niemniej nieliczne reproduktory zostały w Rasie. Na dzień dzisiejszy można je polecać tylko do tworzenia matek używanych w liniach założycielskich. Założycielska linia to grupa zwierząt w typie założyciela rodu. Grupa ta liczy się znacznie mniej niż linie czyste genetycznie. Ale, żeby rasa miała przyszłość, niekiedy trzeba podtrzymywać w niej cenne linie i ograniczać używanie w nich cennych reproduktorów. Taka praktyka jest celowa i powinna być stosowana, aby nie niszczyć tej różnicy w genotypie, żeby nie zapędzić rasy w zaułek bez wyjścia. Rosyjski Czarny Terier rasa młoda (wszystkiego 12-14 pokoleń) i póki, co nie jest stabilna we wszystkich parametrach. Na wystawach widzi się sucze samce i suki samcze. Widzi się osobniki w typie teriera. Jednakże dzisiaj fundamentalna grupa pogłowia w eksterierze i przekazywaniu, exterierowi jest coraz bardziej stabilna. O wielu reproduktorach nie wspomina się, ale w schemacie genealogicznym każdy właściciel Czarnego Teriera może znaleźć miejsce założyciela linii swego reproduktora. Standard FCIN 327 Czarny Terier Rosyjski - psy powyżej średniego wzrostu silne z mocnym kośćcem i muskulaturą. Skora ściśle przylegająca bez pofałdowań i obwisłości. Psy tej rasy są ostre, nieufne w stosunku do obcych. Doskonałe układające się w wieku 3 miesięcy respektują podstawowe komendy: siad, zostań, do mnie, noszą aport. Doskonale przystosowane do rozlicznych kaprysów pogodowych. Konstytucja w typie: mocny, mocny gruby. Błędy: nieznaczna lekkość, lub pulchność. Niedostatecznie rozwinięta muskulatura. Wady: lekki kościec, słaba muskulatura, suchość lub pulchność budowy ciała. Indeks formatu: powyżej 100-105 (samce) Wady: rozciągnięcie formatu poza 108 (suki) Wysokość w kłębie: dla samców 66-72, suki 64-70 Błędy: niewielka wysoko-nożność lub nisko-nożność Wysokość w kłębie dla samców nie mniej niż 66 cm i więcej niż 74, suki nie mniej niż 64 cm i wwięcej niż 70. Wady: przebudowany zad lub obniżony przód, wysokość mniej niż 63 cm suka. Właściwości zachowania Typ najwyższej jakości działania układu nerwowego: silny zrównoważony w pobudzaniu, obronna reakcja w aktywnej formie. Błędy: tchórzliwość, zbytnia pobudliwość, ociężałość. Wyraz płci Dobrze wyrażona różnica płci, jest to taki specjalny „ smaczek", który pozwala z daleka odróżnić psa od suki. Wyraża się to tym ze samce sa zdecydowanie większego formatu „męskie" i masywniej sze od suk. Błędy: niewielkie odstępstwo od wyrazu płci. Wady: duże odstępstwo od wyrazu płci. Wnętrostwo, niedorozwój jader. Samce w suczym typie i odwrotnie. Okrywa włosowa Zdecydowanie długa, gruba szorstka, ściśle przylegająca. Włos kładnący się 4-10cm, gesty, okrywający całe ciało, nie kędzierzawy. Dłuższa sierść na kłębie i szyi w kształcie grzywy. Przednie nogi do łokci i tylne do biodra zakryte szorstkim i długim włosem. Prawidłowy i obfity włos pozwala na piękne ostrzyżenie na wystawę. Na szczęce w kształcie szorstkich wąsów, na żuchwie takiej samej struktury broda. Na głowie nad oczami szczeciniaste brwi w kształcie grzywy. Podszerstek gesty dobrze rozwinięty. Ościsty włos prosty szorstki, ściśle przylegający i gesty. Błędy: prosta nieprzylegająca (stercząca) sierść. Wełnista miękkawa, dłuższa niż 10 cm. Niedostatecznie obrośnięte nogi i głowa, kędzierzawość. Sierść na nogach i głowie inna niż prawidłowa, a także szczeciniastość brody, brwi i wąsów. Kolor czarny, czarny z siwizną. Błędy: burawy albo szary, odcień czerni, nieduże białe piętno na piersiach. Wady: bury, siwy kolor, podpalany, białe piętna na podbródku, głowie, szyi i nogach. Głowa: długa w miarę z szeroka mózgoczaszka, policzki zaokrąglone, czaszka plaska. Przełom czołowy wyraźny, ale nie ostry. Linia kufy równoległa do czaszki. Kufa masywna, lekko wyostrzająca się nieco krótsza od mózgoczaszki. Wąsy i broda nadają głowie tępy kwadratowy kształt. Wargi i szczeki ściśle przylegające i zakrywające otwór pyska, gruba mięsista, ale nietworząca fałd pod oczami w kształcie okularów. Błędy: nieznacznie lekka głowa, zaokrąglona mózgoczaszka, słabo zaznaczony lub za ostry przełom czołowy, wypukłe policzki, za cienkie wargi. Wady: Ordynarna, ciężka, albo lekka głowa. Głowa nijaka krótka, zadarła albo oslro zakończona. Uszy wysoko osadzone, wiszące od nasady, nieduże trójkątne, przednimi krawędziami przylegające do policzków. Błędy: nisko osadzone uszy, za długie pofałdowane, nieprzylegające do głowy. Wady: podniesiona na chrząstkach u nasady - półstojące uszy. Oczy: nie za duże, owalne, skośnie osadzone, czarne. Błędy: duże, albo niedostatecznie ciemne, bielmo, widoczna trzecia powieka. Wady: jasne lub dwukolorowe oczy. Zęby: mocne białe, ściśle przylegające jeden do drugiego. Siekacze rozstawione w jednej linii. Zgryz nożycowy Błędy: starte niewspółmierne do wieku, znajdujące się złamane nieprzeszkadzające w prawidłowym funkcjonowaniu zgryzu. Nieznaczny żółty nalot. Wady: małe i rzadkie zęby, siekacze u podstawy rozłożone nie w jednej linii. Wszystkie odchylenia od nożycowatego zgryzu. Brak jednego z zębów. Szyja: długa, masywna, sucha. Podstawiona pod katem 40-45 stopni do linii grzbietu. Błędy: krótka, przebudowana za nisko noszona. Pierś: szeroka, głęboka z nieznacznie wypukłymi zebrami. Dolna linia na równi lub nieco niżej łokci. Błędy: niedostatecznie szeroka pierś, niedochodząca do łokci. Za płaskie zebra. Wady: beczkowata, rozpuchnięta, rozciągnięta, drobna, plaska lub wąska pierś. Brzuch podciągnięty ponad linie piersi. Błędy: opuszczony lub zbyt mocno podciągnięty. Kłąb: wysoki, ostro zaznaczony nad linia grzbietu. Błędy: niski słabo zaznaczony. Plecy: proste szerokie muskularne. Błędy: miękkie wąskie, nie muskularne. Słabizna: krótka szeroka, muskularna nieznacznie wypukła. Błędy: długa, niedostatecznie wypukła, Wady: podwyższona, wąska albo garbata. Zad: szeroki muskularny, nieznacznie spadający do wysoko osadzonego ogona. Błędy: prosto, albo niedużo ścięty. Wady: ostro skoszony albo wąski. Ogon: wysoko osadzony gruby, krótko kopiowany (3-4 kręgi). Błędy: nisko osadzony, nieprawidłowo kopiowany, Wady: ogon nie kopiowany. Przednie nogi: z przodu proste równoległe do siebie. Katowanie łopatki do przedramienia 110 stopni. Łokcie skierowane zdecydowanie do tylu. Ramiona proste, grube z krótkimi prosto ustawionymi stopami. Błędy: zbyt proste katowania łopatki i przedramienia. Nieduże skoszenie do środka lub na zewnątrz łokcia. Miękkie stopy ustawione do środka lub na zewnątrz. Wady: prosta łopatka, mocno wykręcone łokcie. Skrzywione przedramiona, (strome kątowanie - koziniec) słabe stopy. Tylne nogi: przy patrzeniu z tylu proste, równolegle miedzy sobą. Biodra muskularne dobrze rozwinięte. Ustawione nieco szerzej niż przednie. Stawy skokowe suche. Widoczne dobrze katowanie. Śródstopie masywne długie, ustawione prawie pionowo. Błędy: niedostatecznie rozwinięta muskulatura, krótkie golenie. Nieduże zbliżenie, albo zwrócenie na zewnątrz stawów skokowych. Nieduże spionowanie tylu, albo( post. krowia). Wady: takie same odchyłki, ale wyrażone w ostrej formie, przebudowany zad. Ostre spionowanie tylu, albo postawa krowia. Łapy przednie i tylne: Mocne masywne, zwaliste. Zebrane ściśle w pięść, okrągłe. Błędy: luźne łapy. Wady: płaskie lub nadmiernie luźne łapy. Ruch: chody swobodne, luźne lekkie. Charakterystycznym sposobem poruszania się krótka rysia, galop. Przy chodach rysią przednie nogi powinny poruszać się w linii prostej z niewielkimi zbliżeniami (w stosunku do nóg tylnych) do środka. Plecy i partia lędźwiowa sprężyście elastycznie niosą psa. Dyskwalifikujące wady: wszystkie odchylenia od nożycowego zgryzu. Wnętrostwo jednostronne i pełne. Niedorozwinięta moszna, szary kolor, nadmiar bieli. Białe znaczenia na łapach, podpalane. Brak jednego z trzecich lub jednego z czwartych premolarow. Brak jednego molara. KOMENTARZE Dużo ludzi myśli ze sama nazwa Czarny Terier Rosyjski, wskazuje na to jak powinna wyglądać ta rasa. Przez długie lata zaliczano ja do grupy III FCI ( teriery). Jednak należy zaznaczyć, ze przeznaczeniem stworzonej rasy było stróżowanie i to nie owiec lub bydła, ale obiektów wojskowych. Założycielem rodu był sznaucer olbrzym, ale podstawowe reproduktory wywodzą się od suk rasy rottveilerr, airdaleterier i Moskiewski Wodołaz (krzyżówka Nowofundlanda z Dogiem i Kaukazem), choć w inbredach na Sznaucera Olbrzyma. Z racji powyższego można dojść do wniosku, ze to czarny, ale nie terier w ogólnie przyjętym tego słowa znaczeniu. On nie powinien być zbliżony ani morfologicznie ani pokrojowo do teriera. Dlatego w związku z pochodzeniem i fenotypem Czarnego Rosyjskiego Teriera w 1994 roku przeniesiono do grupy II FCI (molosy). Dlatego pierwszeństwo daje się psom masywnym silnym, a nie silnym suchym. Niestety psy z bardzo masywnym pokrojem maja także i wady związane z tym pokrojem. Ordynarną głowę, krotka szyje, skrócone kości, co daje zbyt proste katowanie tylnych nóg. U takich flegmatycznych, ociężałych psów procesy hamowania przeważają nad procesami pobudzania. Natomiast psy w mocnym suchym typie maja wąska długą głowę, cienka szyje, plaska głęboką klatkę piersiowa, strome katowanie łopatki, w czym przypominają teriera. Temperament u takich psów wybujały. Łatwo pobudzają się, a nawet sa nadmiernie pobudliwe. W konkluzji dochodzimy do wniosku, ze Czarny Terier Rosyjski powinien być psem: Masywnym, silnym, dużym, ale eleganckim. Ze średnim temperamentem. Towarzyski, zrównoważony, nieufny w stosunku do obcych o silnej osobowości. Wierzący we własne siły. Śmiały i wyniosły. W ekstremalnych sytuacjach momentalnie przyjmuje obronną pozycje, ale szybko uspokaja się, jeśli tylko niebezpieczeństwo minie. Nie powinien być tchórzliwy ani nadmiernie ostry, niewierzący we własną silę. Wzrost i pożądany typ W pierwszym opisie grupy rasowej (1958) omawiano tylko dolną granicę wzrostu. W późniejszym czasie również ograniczenie górnej granicy. Praca nad rasa prowadzona jest do dzisiaj. Postanowiono nie eliminować z hodowli bardzo dużych psów zakładając, ze są proporcjonalne - tylko olbrzymie. Często bywa, że im większe psy, tym więcej zmian (niepożądanych w exterierze). Pojawia się wysoko-nożność, płaskie ożebrowanie i coraz bardziej spadzisty grzbiet. Zmienia się typ umięśnienia (dłuższe, płaskie) głowa sucha i lekka. O prócz tego przerośnięte Czernysze maja sierść nieprawidłowej struktury: łamliwą, burą, albo za miękką. Takie eliminuje się na wystawach jako nietypowe dla tej rasy, ale duże zwierzęta harmonijnie zbudowane powinny być zostawiane do dalszej hodowli. Psy przerośnięte, jeśli prawidłowego formatu 100-105 pies, 100-108 suka niemająca niepożądanych zmian ( głowa, sierść, rodzaj umięśnienia). Rasa jest młoda przez co nie stabilna w exterierze. Chociaż przeglądając roczniki tej rasy można zauważyć linie z bardzo stabilnym genotypem. W krajach gdzie nie ma tego typu publikacji sa trudności z kojarzeniem - ujednoliceniem typu. Stąd na wystawach pojawiają się zwierzęta tak różniące się wzrostem i exterierem. Z czasem rasa będzie coraz stabilniejsza, a zresztą w każdej rasie, która „idzie w łudzi-jest modna", jeśli nie jest rygorystycznie selekcjonowana sa coraz większe odstępstwa od standardu. Z racji płci suki na pierwszy rzut oka powinny odróżnić się od psów. Z żalem widzimy na wystawach suki w samczym typie i psy w suczym typie. Takie samce powinny być elimino\vane z hodowli. Pożądany wygląd Czarny Terier: harmonijnie zbudowany, silny masywny pracujący pies. Nie powinien być ordynarnie potężny, ani suchy i elegancki jak terier. Korpus okryty gęstą sierścią o długości do 10 cm. Głowę i nogi porasta o ton miększy niż na reszcie tułowia sierść. Na ringi wystawowe Czarny Terier przygotowuje się poprzez strzyżenie, które nadaje jego sylwetce niepowtarzalne piękno rzucające urok na wszystkich zgromadzonych wokół ringu. Strzyżenie powinno nadawać sylwetce mocarność nie pozbawiając elegancji. Szata dobrze wystrzyżona Czarnego Teriera powinna stanowić jedność z ciałem - nie powiewać, nie rozdzielać się. Brak ozdobnego włosa, sierść krotka ściśle przylegająca do ciała, sierść cieniutka i miękką (niemieszczącą się w standardzie) zmienia wygląd Czarnego Teriera na niekorzyść. Głowa: masywna długa proporcjonalna do mocarności korpusu (nie ordynarna) pojemna, nie powinna mieć wypukłych policzków ani ostrego przełomu, jak u rottveilera, albo plaska i wąska z niewyraźnym przełomem jak u teriera głowa od guza potylicznego do łuków czołowych plaska od powiek przedłuża linie łba do nozdrzy. Wąsy i broda postrzyżone tak, ze głowa z wierzchu i z boku przypomina prostokątny wydłużony kształt i cale włosy na mózgoczaszce należy wystrzyc. Oczy: ciemne w miarę duże - nie za duże, owalne. Jeśli będą okrągłe to na pewno będą za duże - wytrzeszczone. Spotyka się surowe (dzikie) powieki i dwukolorowe oczy. Dlatego oceniając exteriera, a w szczególności przy zakupie należy oglądać obie gałki oczu psa, otwierając powieki. Uszy z wiszącymi od nasady wysoko posadowione nie masywne trójkątne, przylegające przednia krawędzią do policzka. Posadowienie uszu cala szerokością mózgoczaszki. Przy mózgoczaszce wąskiej, lekkiej uszy zazwyczaj sa posadowione za wysoko ( w typie Teriera) podniesione u nasady ( zbyt sztywne chrząstki ucha) odstają od policzków. Uszy nisko posadowione z gruba chrząstką, ciężkie masywne. Zęby: u dorosłego psa 42, u szczeniaka 28 mlecznych. W szczęce 6 siekaczy, 2 kły, 8 premolarow(przedtrzonowych), 4 molary(trzonowe). W żuchwie 6 siekaczy, 2 kły, 8 premolarow i 6 molarow. Zgryz bezwzględnie nożycowy. Niedopuszczalny przodozgryz i tyło-zgryz. U psów ze zbyt wąska kufa i wąska szczeka zdarzają się tyło-zgryzy. Odwrotnie jest z psami, które maja szeroka kufę tam zdarzają się przodozgryzy. Cala głowa u Czarnego Teriera ma kształt tępego klina. Kufa nie za długa, pojemna, głęboka. Dlatego często zdarzają się psy z tak ścisłym zgryzem, ze prawie na granicy cęgów. Zgryz ten utrzymuje się przez cale życie bez względu na ścieranie się zębów. Brak któregokolwiek z zębów zdecydowanie eliminuje z hodowli. Za nadliczbowe zęby (u Czarnych Terierów to bardzo rzadkie zjawisko) oceny nie zaniża się. Zęby powinny być mocne, duże. Siekacze rozstawione w jednej linii miedzy kłami. Zdarzają się małe rzadkie zęby z kruche emalia, one szybko ścierają się i łamią- to jest niepożądane. Szyja: masywna, dobrze umięśniona, nie za długa z dostatecznie uwidocznioną grzywa w odróżnieniu od długiej eleganckiej suchej szyi teriera. U ciężkich ordynarnych psów szyja krotka - nisko noszona, u suchych i lekkich wysoko, co z kolei przypomina teriera. Optymalne ustawienie szyi to 40 stopni w stosunku do linii grzbietu. Słabo umięśniona szyja bez grzywy przy masywnej głowie i masywnym mocnym korpusie wprowadza drażniący dysonans w całości sylwetki. Przy strzyżeniu na powyższe proporcje należy zwracać szczególną uwagę. Korpus: głęboki, solidny o dobrych parametrach u suk może być nieco dłuższy niż u samców (100-108). Klatka piersiowa u Czarnego Teriera długa i głęboka, obła w kształcie, nie beczkowata i nie za ostro zakończona w kształcie przekroju jajka postawionego na ostrym końcu. Żebra bardziej wypukłe niż u sznaucera. Żebra w żadnym wypadku nic mogą być płaskie jak u teriera. Mostek długi z dobrze rozwiniętym wyrostkiem. Kłąb: u Czarnego Teriera mocny wyraźnie widoczny (przecież na nim zamocowane sa mięsnie wprawiające w ruch przednie nogi i dźwigające szyje). U samców kłąb ostrzej zaznaczony niż u suk. Plecy: mocne, muskularne po prostu solidne. Co wprost związane jest z mocarnością klatki piersiowej. Przejście miedzy kłębem a plecami w obrębie kręgu w formie nieznacznego ugięcia tak krótkiego, ze natychmiast przechodzi w prawidłowe plecy. Słabizna szeroka z lekka wypukła, w miarę krótka. Zad: szeroki, długi i okrągły. Stopień tej krągłości zależy od nachylenia krzyżowej kości miednicy. Przy prostym, albo skośnym zadzie zmienia się ustawienie kości bioder, a więc i postawa i siła napędowa tylnych nóg. Przy krótkim zadzie muskulatura - biodra bywają za wąskie. Ogon: wysoko posadowiony, gruby, krótko kopiowany. Przy prostym zadzie ogon posadowiony zbyt wysoko i zagięty na plecy, przy spadzistym zadzie posadowiony zbyt nisko i zazwyczaj opuszczony. Linia brzucha zależy od stopnia rozwinięcia umięśnienia i z tym związanej siły umięśnienia. Brzuch powinien być miernie podciągnięty trochę powyżej linii klatki piersiowej. U psów o zbyt masywnej budowie brzuch opuszczony w suchych zbyt podciągnięty. Przednie kończyny z długą silną łopatką. Ramie ukośne nieco krótsze od łopatki. Przedramienia pionowe i silne, nasada łapy silna, bardzo szeroka w obwodzie. Palce zebrane w kułak. Prawidłowe ustawienie łopatki w stosunku do ramienia i silna muskulatura pleców zabezpiecza w ruchach szeroki wykrok przednich kończyn. Zwiększenia kąta złączenia łopatki z ramieniem prowadzi do zwiększenia spadzistości pleców, skraca krok - Pojawia się front teriera i przy zwiększenia tempa biegu, pies wpada w galop. Zmniejszenie kąta łopatkowego prowadzi do zbytniego zniżenia w kłębie, przednie nogi w stójce pies podkłada głęboko pod korpus. W ruchu taki pies może mieć bardzo szeroki wyrzut przednich nóg, ale przy tym traci on zbyt wiele sił i dlatego przechodzi w galop. Tylne nogi silne mocne ustawione nieco szerzej niż przednie. Powinny być dobrze (prawidłowo) katowane, co zabezpieczy dobrą koordynacje (w biegu) z przednimi i w ruchu zabezpieczy dobry napęd. Długość biodra porównywalna z długością golem. Szerokość, objętość muskulatury biodra zależy w równym stopniu od biodra jak i długości zadu. Ustawienie przednich i tylnych nóg jest ze sobą silnie związane. Stawy mają być elastyczne i gibkie, aby zabezpieczyć prawidłowy płynny ruch psa. Zbytnia długość śródstopia, albo goleni prowadzi do szalistości postawy. Natomiast zbytnie skrócenie tych kości stanowi o zbyt spionowanej postawie. Chody: charakterystycznym sposobem poruszania się Czarnego Teriera jest zamaszysty kłus przechodzący w lekki galop, i jedno i drugie jest płynne, lekkie, niewymuszone, eleganckie. Każda zmiana budowy - zbytnie pogrubienie albo „wysuszenie" zmienia na niekorzyść rodzaj chodu. Kolor: czarny z nie znaczną siwizną w umaszczeniu może pojawić się okresowo, siwizna, na co dzień i po strzyżeniu. Dopuszczalna ilość siwizny - nie więcej niż 1/3 okrywy, białe piętna znacznie niedopuszczalne. Niekiedy rodzą się szczenięta: czarno podpalane, moręgowane, niebieskie. Możliwość dopuszczenia tych kolorów to pytanie na przyszłość. Chociaż mają one swoich wyznawców. Rosyjski Czarny terier powinien być grubokościsty, proporcjonalny: nie może być wysokonożny jak terier ani być w typie rottweilera. Stąd jego usytuowanie w systematyce FCT - pomiędzy terierami a molosami. Zrównoważony, w obronie zdecydowany w akcji. Preferowany wzrost: dla psa 68 - 74 cm, suki 66 - 72. Dopuszcza się do 3cm powyżej standardu (Standard Rosyjskiej Federacji Kynologicznej). Odstępstwo od pożądanego wzrostu więcej niż 3cm obniża wartość rasową psa. Egzemplarze przerośnięte (jak powyżej) nie powinny być eliminowane z hodowli jeśli są proporcjonalne i nie mają innych negatywnych cech jakie występują z związku z „ogromnym" wzrostem - zmiany w kolorze (bura sierść), wysokonożność jak u teriera lub cechy upodobniające do exterieru (użytych przy tworzeniu tej rasy) rottweilerów lub innych często nierasowych lub celowo mieszanych psów, których genotyp starano się wyeliminować z populacji.